Nepal - deel 2

Namaste lieve vrienden en familie,

Na het afscheid van de leuke groep mensen, was het alleen zijn maar van korte duur. Via Inge en Birgit had ik in Nederland al wel eens kennis gemaakt met Maaike, een vriendinnetje van hen uit Goirle. Beide vroegen we afzonderlijk van elkaar informatie aan Anne, het vriendinnetje van Inge, over de Annapurna trekking die we wilde lopen. Zij stelde aan Maaike voor om contact met me op te nemen en zo gezegd zo gedaan, Maaike vloog toch richting Nepal en ik zou haar in Kathmandu opwachten en dan zouden we samen naar Pokhara gaan. Maaike heeft de eerste dag in haar eentje Kathmandu verkend en ik nam even een dagje om te skypen, nadat ik 3 weken in Tibet van de radar was. En moest ook echt verder werken aan mijn blog… Maar vanaf het begin was het al meteen erg gezellig!

Pokhara
Na een hobbelige busrit van zo’n 8 uur kwamen we aan in Pokhara. Dit keer had ik vast kaartjes geregeld voor de toeristenbus. Ik was wel klaar met die krakkemikkige lokale bussen. Helaas hadden we ook hier plek helemaal achterin de bus, dus dan voel je elke beweging gewoon veel beter dan voorin. En we zaten naast 3 kerels en dan zetten ze de dikste naast ons natuurlijk! Hij liep gewoon in zijn boxer en met een hemdje aan, als hij in slaap viel deed hij zijn arm omhoog en zat je met je neus bijna in zijn okselhaar. En zijn tepel stak naast zijn hemdje! Wat een figuur werkelijk! We hebben dan ook de last verdeeld en af en toe gewisseld…

De volgende dag gingen we ons voorbereiden op de trekking die we wilde lopen, de Annapurna Basecamp trekking. We hadden nog wat spulletjes nodig. Ik kon nog een afritsbroek en een warme broek om in te lopen gebruiken, Maaike had nog een fleecevest nodig en een warme muts. En we moesten op zoek naar een porter of een gids. Een porter spreekt vaak geen Engels en is een drager van je spullen, een gids draagt niks maar spreekt wel Engels en begeleidt je tijdens de trekking. Van Dorien had ik over de organisatie van de 3Sisters gehoord, zij ondersteunen de Nepalese vrouwen door hen op te leiden tot gids, porter of assistent-gids. De laatste kan een aardig woordje Engels, draagt in totaal 10 kg maar fungeert daarnaast ook als gids. Het beste van beide zeg maar! We kozen dus voor deze laatste optie! Zo konden we toch wat van onze bagage afgeven, wat ons plezier waarschijnlijk ten goede zal komen gedurende de trekking, en regelt ze ook de overnachtingen en loopt ze met ons mee zodat we niet verdwalen. Helemaal top dus! Na al dat geregel was het ook tijd voor wat ontspanning. Voordat we onze assistent-gids hadden geregeld, waren we al langs het Phewa meer gelopen en hadden we genoten van een versgeperst vruchtensapje met een lekkere samosa. We besloten terug te gaan richting het meer en hebben daar bij een klein barretje genoten van een biertje! We maakten kennis met Sergio, een aardige Boliviaan. Hij zat er al iets langer en was een klein beetje aangeschoten. Maaike merkte al op dat hij me langdurig met droopy-oogjes zat aan te staren. Toen stond hij plots op en kwam naast me zitten op een stoel de vrij was en begon hij me over mijn hand te wrijven. AWKWARD! Heb maar eerlijk opgebiecht dat ik op vrouwen val en gelukkig was hij er cool onder en kon hij mijn eerlijkheid waarderen. Heb ik weer! Ook maakte we kennis met Lhamo Tsering, een Tibetaanse vrouw van 59 jaar die elke dag naar Pokhara komt om sieraden te verkopen om zo te overleven. Ze kwam naast ons op de grond zitten en in het begin denk je dan: pfff nee niet weer zo’n verkoopster! Maar ze was heel rustig en vriendelijk en drong ons niks op. Ze zei ik ga gewoon alles uit mijn tas halen en neerleggen en dan kunnen jullie kijken als jullie willen. We blijven toch vrouwen, dus zaten we af en toe wel stiekem te spieken. Al gauw begon ik een gesprek met haar en vuurde een hoop vragen op haar af over haar leven. Het was me al snel duidelijk dat het een hele lieve vrouw was en ik moest denken aan mijn lieve moedertje. Moet je je voorstellen dat zij dit leven moest leiden, wat erg en de tranen stonden in mijn ogen. Ze had wel leuke spulletjes en we zijn overstag gegaan en hebben toch wat van haar gekocht. Toen ze weer klaar was met alles inpakken heb ik haar aangeboden om bij ons te komen zitten en een drankje van me te drinken. Zo hebben we nog even verder zitten kletsen, heel gezellig en interessant. Op het eind van de middag gingen we terug naar de 3Sisters om kennis te maken met onze assistent-gids, genaamd Sarmila. Een jong meisje van 23 jaar, maar de eerste indruk was goed. We kregen een backpack mee die we konden vullen met in totaal 10 kg en zouden dan de volgende dag worden opgehaald. Na nog een biertje en een goede avondmaaltijd gingen we tevreden naar bed.

Annapurna Basecamp trekking

Dag 1: Nayapul tot Hille (1400 m)
Omdat we de dag ervoor te laat waren met boeken, moest in de ochtend nog het permit worden geregeld. Aan het einde van de ochtend werden we dan opgehaald en ontmoette we Sarmila weer op het kantoor van de 3Sisters. Dat gaf ons in de ochtend heerlijk de tijd om onze spulletjes zorgvuldig te selecteren. Wel of niet nog een T-shirt mee? En dat extra paar schoenen? Nee toch maar niet. De backpack zat aardig vol en toen Sarmila zag hoe vol hij zat verschoot haar gezicht wel een beetje. We hadden er ook al 13 kg in gepropt, zo gaf de weegschaal in het kantoor aan. Dus we moesten nog wat eruit halen en daar achterlaten of zelf dragen. We hadden ook echt een stapel aan mueslirepen, koekjes, oplos-soepjes en chocolade bij ons en mijn dagrugzak woog ook al 10 kg. Oeps! Toch maar die spijkerbroek achterlaten dan… We werden met een busje naar Nayapul gereden, ongeveer een uurtje rijden verderop. Vanuit hier zou onze trekking echt van start gaan en dat zou een gemakkelijk warming-up zijn voor de volgende dag. Na een uurtje wandelen was het eerst tijd om te lunchen, waarna de weg al wat steiler begon te worden. Na nog ongeveer 2,5 uur wandelen bereikte we onze eindbestemming, Hille. Tijdens de wandeling zagen we mensen rijst oogsten en hun land bemesten en ook zagen we vrouwen gierst plukken. In Hille maakte we kennis met de extravagante eigenaar Dipak. Sarmila vertelde dat er ’s avonds een dansshow is, maar daar geloofde we natuurlijk niks van. Voordat we aan het diner begonnen zaten we gewoon wat te kletsen in het restaurantje en ineens kwam er een Braziliaan, genaamd Diego binnengelopen en we raakten met hem aan de praat. En hij was zo verstandig geweest om zakjes thee mee te nemen. Wij hadden er in totaal 4 of 5, dus ik zag mijn kansen schoon en bood aan om een kan heet water te betalen als hij er dan een zakje thee in zou hangen. En ze gebeurde het en ontstond onze thee-afhankelijke relatie met Diego ;) Voor het avondeten moest hij weer terug naar zijn eigen guesthouse en Maaike en ik hebben er heerlijk gegeten. En inderdaad na het diner ging de muziek aan en kwam Dipak uit de keuken om zich op de dansvloer te begeven. Ook zijn dochter deed mee en er was een groep Nepalese mannen, die ook met ons al in het busjes zaten, en die ook vrolijk mee danste en muziek maakte op een trommel en een leeg bierflesje waar ze een theelepel in hadden gedaan. Het was een grappige doldwaze avond!

Dag 2: Hille tot Ghorepani (2860 m)
Na een stevig ontbijtje en nog wat hilarische foto’s als Charlies Angels met onze Dipak als Charlie natuurlijk, was het tijd om aan deze zware dag te beginnen. De opwarming van de dag ervoor was er niks bij. De hele ochtend bestond uit trappen, trappen en nog meer trappen! Af en toe moet je even plaats maken voor een kudde ezeltjes die voorbij komen, die sjouwen namelijk van alles de berg op en af. En we onderbraken het traplopen ook met het aanschouwen van een ceremonie. Toen ik vroeg waar die voor was bleek dat de moeder van het gezin vorig jaar was overleden en ze nu een soort herdenking hadden met de hele familie. Verder maakte we nog even tijd en ruimte om ons weer even kind te voelen en op de bamboe schommel plaats te nemen die in een dorpje was gebouwd. Tijdens de lunch nam ik een opkikkertje, je weet wel zo’n instant soepje. Die had ik gehad van Jack (van de Tibet reis). Ik vroeg of Sarmila er ook één wilde en na de uitleg wat het dan was moest er nog een duidelijke benaming voor komen en zo is de ‘up-froggy’ geboren! Na de lunch was het gemakkelijker en liepen we door de jungle en zagen we nog langoer aapjes. Ze waren me net te snel af om goed op de foto vast te leggen. Na een lange intensieve dag bereikte was dan eindelijk het inmiddels mistig geworden Ghorepani. Gauw een warme douche en dan lekker in het restaurant gaan zitten. Nou het was dus een koud-lauwe douche, waarna we zowat bijna tegen de kachel moesten gaan zitten om op te warmen. Na het eten zijn we al snel ons bed gaan opzoeken, want de volgende dag moesten we héél vroeg opstaan om de zonsopkomst bij Poon Hill te bewonderen.

Dag 3: Ghorepani tot Tadapani (2680 m)
Om 04.30 ging de wekker en verlieten we ons lekkere warme bedje voor de kou en het donker. Na ongeveer een uur een steile klim omhoog, achter een horde mensen aan, kwamen we bovenop Poon Hill en toe was het bewolkt :( Geen mooie zonsopkomst dus, gelukkig klaarde het later wel op en konden we van de mooie bergen genieten. Terug naar het hotel om te ontbijten, ook Diego verbleef in dit guesthouse en dat was natuurlijk super leuk! Na een mooie tocht eerst weer omhoog met een prachtig uitzicht op de bergen, ging de weg vervolgens redelijk heuvelafwaarts en door de bossen. Het was een mooie dag en rond 16.00 bereikte we Tadapani waar we gelukkig wel een warme douche konden nemen en vervolgens een gezellige avond hadden met Diego en een Amerikaans stel met hun kindje Eida, die we ook al vanaf de eerste dag kenden. Beetje jammer was dat de gids van Diego, echt een mega vervelend persoon en een kontkusser, ruzie ging lopen maken met onze lieve Sarmila. Gelukkig is ze niet op haar mondje gevallen!

Dag 4: Tadapani tot Chomrong (2170 m)
Ook deze ochtend stonden we op tijd op, maar deze keer konden vanuit het pleintje voor ons guesthouse de zonsopkomst bekijken en deze keer zat het mee. Het was geweldig mooi! Deze dag liepen door een mooie groene vallei en hebben we gezien hoe koeien worden gebruikt om het land om te ploegen. Ik was ondertussen wel flink verkouden geworden en dus stopten we nog bij een winkeltjes met allerlei producten en moest ik van Sarmila een soort olie kopen, beetje vergelijkbaar met dampo zeg maar. Om 14.00 waren we al in Chomrong en daar hebben we dan ook eerst geluncht en vervolgens heb ik wat kleren gewassen. Omdat het vochtig was buiten, heb ik na een tijdje de was toch maar binnen gehangen door zelf inventief te zijn en een waslijn in elkaar te flansen. Helaas was het de volgende ochtend niet veel droger :s Die avond hebben we Jelise, een knettergek Australisch meisje nog ontmoet. En het regende heel de nacht, we hoopte dat het de volgende ochtend wel zou opklaren.

Dag 5: Chomrong tot Bamboo (2400 m)
Helaas regende het nog steeds en dus trokken we onze poncho’s aan. En toch wel met enige tegenzin begonnen we aan de dag. In Sinua hebben we nog gezellig zitten opwarmen met een theetje met Diego en Jelise. Gelukkig was het maar 4 uur lopen naar Bamboo en vanwege de regen hadden we flink de pas erin. Even ons opwarmen onder de warme pisstraal die ze een douche noemen om vervolgens flink te lunchen. Er was daar verder niets te doen, het was koud want e was geen kachel, het was muf en schimmelig…we hebben dus liters thee op en ons ingewikkeld in onze dekens om ons warm te houden de rest van de dag. Er was voor Sarmila geen slaapplek meer en ze zou eigenlijk in het restaurant moeten slapen. Bij ons in de kamer was er nog een bed vrij en dus kwam ze bij ons op de kamer slapen. We konden haar toch niet in dat koude restaurant laten liggen?! Jelise had zich met haar gids bezat in het ernaast gelegen guesthouse, maar toen haar gids bij haar aan de deur stond te kloppen om bij haar te mogen ‘slapen’, heb ik hem op weg naar het toilet even boos aangekeken en zo weggejaagd.

Dag 6: Bamboo tot Deurali (3200 m)
Gelukkig was het de volgende dag droog! Onze was die we wederom hadden uitgehangen alleen nog steeds niet… Vanwege de regenval, wat dus betekend dat het heeft gesneeuwd op de top, waren veel mensen bang voor lawines en sommige paste hun trekking aan en gingen zelfs niet meer naar ABC. Ik dacht eerst zien, dan geloven en dus vervolgende we onze weg naar Deurali. Het eerst volgende dorp was Dovan en het guesthouse daar zag er zoveel beter uit dan in Bamboo, dus we lieten Sarmila daar vast reserveren voor de terugweg ipv in Bamboo. Nog een ´upfroggy´ in het dorp Himalaya en een mueslireep voor de nodige energie, en om 13.00 waren we alweer in Deurali. Ondertussen waren we wel gewend aan het lopen en we hadden best nog wat verder gekund. Jelise en Diego vergezelden ons weer in het guesthouse en we hebben de Spaanse Sira leren kennen. Ik hoef denk ik niet meer te zeggen dat het ook hier koud was! We zaten zelfs met handschoenen aan in het restaurant. Toch vreemd, hoe hoger je komt, hoe kouder het wordt zou je zeggen. Toch hebben ze dan nergens meer een kacheltje! Deze avond maakte we kennis met een Russisch meisje die ongevraagd aan 1 stuk doorratelde…echt zo´n typ waar niemand van ons op zat te wachten. Toen ze begon te vertellen hoe koud het was in Rusland besloot ik haar een vraag te stellen. Als het dan zo koud is, vergelijkbaar met hier, slaap je dan naakt omdat dat warmer schijnt te zijn of heb je juist vele lagen aan? Tsja ik dacht ik vraag het aan mevr. Expert! Nou kwam er wederom een heel verhaal, maar niks leidde tot een antwoord op mijn vraag. Ongeduldig als ik kan zou, onderbrak ik haar dan ook met de zin ‘answer the fucking question!’. Dat is een dingetje gebleven tijdens de rest van mijn tijd met Maaike en wij kunnen er nog hartelijk om lachen :)

Dag 7: Deurali tot Annapurna BaseCamp (ABC – 4130 m)
Wat een geluk, het was prachtig weer vandaag! En het was ook meteen het mooiste deel van de hele trekking. Hoewel het erg koud begon, werden we al snel opgewarmd door het zonnetje. We liepen langs een riviertje en door de sneeuw en ijs. De eerst stop na ongeveer 2 uur was Machhapuchhre BaseCamp (MBC). Hier snackten we wat en omdat de zon nu scheen (en je nooit weet of dat over 2 uur nog zo is…), besloten we hier de was nog even uit te hangen, want inderdaad die was nog steeds niet droog geworden! Vanaf MBC tot ABC was het nog 2 uurtjes en dat waren 2 uren genieten! De sneeuw op de looppaden was zacht geworden, dus dat liep makkelijker dan door de ijzige, gladde sneeuw. En verder was het gewoon zo onbeschrijflijk mooi, die kleuren van de witte besneeuwde bergtoppen, het geelbruine gras en die helder blauwe lucht erbij…prachtig! Hier merkte ik voor het eerst voordeel van mijn acclimatisatie in Tibet, ik had namelijk geen enkele moeite met het omhoog lopen (en we liepen vandaag 1000 meter omhoog!) maar Maaike was nu wel wat kortademig en moest soms echt even stoppen om op adem te komen. Voorheen hadden we redelijk hetzelfde tempo, maar denk wel dat Maaike een betere conditie heeft dan ik, dus had af en toe toch het idee dat ik het wat moeilijker had. En na in totaal weer 4 uurtjes lopen die dag hadden we dan ABC bereikt!!! Jeuj wat een te gek gevoel! Zoals altijd al wij ergens arriveerde verdween de zon en kwam er mist voor in de plaats, zo nu dan ook terwijl we net foto’s gingen maken van onze overwinning. Later klaarde het nog op en toen zijn we nog een stukje verderop gelopen om van alle omringende bergen en het mega ravijn te genieten. IT’S AMAZING! (nog een onderonsje van Maaike en mij, die Amerikanen overdrijven namelijk altijd zo en daar dreven we de spot mee). Maar dit was echt AMAZING! Ook hebben we Nadia leren kennen, een toffe chick uit Amsterdam. Na ons nogmaals in de kou te hebben gewaagd voor de zonsondergang was het dan tijdens het diner, met al onze lieve vrienden, tijd om te proosten op de overwinning met een welverdiend biertje!

Dag 8: ABC tot Dovan (2590 m)
We stonden vroeg op om de zonsopkomst te kunnen bekijken. Nu verwacht ik dan een rozerode hemel, maar dat was niet het geval. Moet zeggen dat ik zonsopkomsten tot nu toe altijd enigszins teleurstellend vind, misschien heb ik te hoge verwachtingen… Maar goed, het was zeker mooi. Zeker ook omdat je de maan prachtig kon zien boven de bergen. Na het ontbijt besloten we eerst even op te warmen in de zon en het rustig aan te doen. Daar zaten we dan lekker van de zon te genieten en nog gezellig te kletsen met Jelise tot er plots een helikopter aan komt vliegen. Wow wat vet! Maar voor wie zou dien zijn? Is er iemand ziek of gewond? Nee hoor, Jelise sprong in de helikopter haha. Wat een gekke griet, ze had zich door haar gids om laten praten om terug te gaan met helikopter. Hij krijgt dan kennelijk commissie en zij krijgt een vervalste doktersverklaring en kan het ritje claimen op haar verzekering. Niet echt netjes natuurlijk, maar ze had wel een gave rit terug! Later hoorde we van haar dat ze bij aankomst in Pokhara meteen op een ambulance werd gezet naar Kathmandu en een nacht in het ziekenhuis moest doorbrengen. De volgende dag mocht ze eruit, maar haar spullen lagen nog in Pokhara en dus regelde haar gids een vlucht per vliegtuig terug! Ja joh! Goed wij LIEPEN dus gewoon weer naar beneden en omdat de zon nu scheen besloten we de foto’s bij het bord van ABC nog eens over te doen. Komt daar ineens een groep Nepalezen aanzetten vanuit MBC in hun mooiste kleren. Niks geen hiking schoenen en afritsbroeken, maar rode manteljassen, leren laarsjes en rode lippenstift. Het verschil moet er wezen zeg maar… Ze wilden graag met ons op de foto en dan is het echt grappig om te zien dat alle mannen bij Maaike zijn gaan staan en alle vrouwen bij mij. Eéntje was zelfs een beetje met me aan het flirten denk ik ;) Vanwege ons wat latere vertrek, moesten we op het eind nog best flink doorlopen om voor het donker in Dovan te zijn. We arriveerden om 17.00, dus net een uurtje voor de zonsondergang en konden in dit schone guesthouse van een heerlijk echt warme douche genieten met ook nog eens een goede straal water! De groep Nepalezen zaten toevallig in hetzelfde guesthouse, maar die gingen buiten zitten drinken met elkaar. Wij zijn lekker in het restaurant blijven zitten en hebben met Sarmila naar Indiase tv zitten kijken. Hier hadden ze gelukkig ook een klein elektrisch kacheltje staan, wat het al met al zoveel behaaglijker maakte dan in dat vieze Bamboo. We waren helemaal happy!

Dag 9: Dovan tot Jhinu (2170 m)
In de ochtend komen we Nadia tegen en die loopt gezellig met ons mee vandaag. Er koen hele goede gesprekken op gang en Maaike en ik delen nog even wat tranen over het verlies van onze vaders. Naast lachen hoort huilen er ook bij en het is mooi dat we dit met z’n drieën hebben kunnen delen. Maar er was ook genoeg om te lachen, zo volgde een geitje Nadia en heb ik lekker gekroeld met een waterbuffel. We kochten nog ergens een stuk chocolade cake, want die werd zelfs in de Times aangeraden. We vonden het helaas een droge oude koek… In Jhinu aangekomen werd de hiking kleding snel verruild voor een bikini en namen we een heerlijk duik in de hotspring! Ook de Franse meiden die we hadden leren kennen, Anaïs en Sophie, lagen er al in. Het was goed voor de spiertjes om zo even verwend te worden.

Dag 10: Jhinu tot Nayapul
Zo relaxt als mijn spieren de dag ervoor waren, zoveel moeite hadden ze er vandaag dus mee. De laatste loodjes wegen het zwaarst… Het eerste gedeelte tot de lunch was wel mooi nog, met geitjes, gierst plukkende vrouwen en kippen die naar boven worden gesjouwd. Na de lunch pakte Nadia de bus terug naar Pokhara, maar wij moesten nog even wat uurtjes doorzetten om Nayapul te voet te bereiken. Het was een lange dag en toen we in Nayapul aankwamen hebben we eerst nog een uur moeten wachten tot we met een ander groepje in het busje van de 3 Sisters terug konden. We kwamen vervolgens in een opstopping terecht, vanwege de benzinecrisis die helaas nog steeds erg actueel is, staan langs de wegen werkelijk waar kilometers lange rijen met auto’s en motors die op wat benzine staan te wachten van de pomp. Ook begon het nog eens flink te regenen en we kwamen dus al laat en in het donker aan in Pokhara. We zouden eigenlijk met onze ‘Crazy Coconut’, onze Sarmila gaan eten als afscheid en bedankje. Maar we hebben dit plan aangepast, we zouden de volgende dag wel samen nog ontbijten.

Terug in Pokhara
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend ontbeten we samen met Sarmila en hadden we als bedankje een kaartje geschreven en kreeg ze natuurlijk fooi, maar volgens mij was ze het meest blij met de Bounty die ze kreeg haha! Nadia, Maaike en ik hebben hierna nog een taxi genomen en zijn naar het Tibetan Refugee Camp gegaan, daar hebben we een kloostertje bezocht en zijn we door het dorpje gelopen. Hierna was het tijd voor een biertje aan het meer! En ik kwam mijn lieve Lhamo Tsering nog tegen! Voordat we gingen hiken had ze ons beloofd dat als we haar na de trekking weer zouden vinden, we een afspraak zouden maken om samen te ontbijten. Dus dat moest dan nu geregeld worden, ze stond erop. De volgende dag zouden we gaan paragliden, dus we hebben het de dag daarop gepland.

Zoals ik net al zei, zijn we dus gaan paragliden. En dit was ook echt ZO GAAF! Ik ging een uur de lucht in met Milan. Bij de start zei hij me, na me hebben aangekoppeld aan de vlieger, als ik zeg lopen dan ga je lopen, als ik zeg rennen dan ren je! Duidelijke taal, alleen was er weinig ruimte om te rennen… voordat ik het wist kwam de wind in onze vlieger en moest ik rennen. Nou 3 passen haha en we vlogen al! Whieeeehooeee!!! Je zit als het ware gewoon in een soort stoeltje, best comfortabel eigenlijk. Milan probeerde goed van de thermiek gebruik te maken en we gingen hoger en hoger en kwamen zelf in de wolken terecht. Hij schat dat we ongeveer een hoogte van 1700 m hebben bereikt. Het was prachtig om zo door de lucht te glijden en ik had de grootste lol. Bij het afdalen deed Milan nog wat acrobatische tricks, echt zo vet ook! En de landing verliep ook geheel soepeltjes… Het is niet een mega adrenaline rush om te doen, maar het is wel heel erg mooi en ik vond het super leuk!
In de avond zijn we nog met Nadia naar de film ‘Everest’ geweest in de bios van Pokhara. Maar goed dat we de film na de trekking hebben gezien… Anders hadden we ons vast meer zorgen gemaakt over lawines en doodvriezen!

Tijd voor ontbijt met Lhamo! Ze had super goed voor ons gezorgd. Chapatti’s had ze gemaakt, groente en een gekookt eitje en natuurlijk boterthee. Het was fijn om bij haar te zijn en als bedankje hadden we een nieuwe rugzak voor haar gekocht, omdat die oude zowat uit elkaar viel. Na het ontbijt zijn we nog even meegelopen naar haar vaste verkoopplekje in de ochtend en toen ze alles aan het uitstallen was heb ik nog mijn verkoopkunsten aangewend en zo een armband verkocht aan een Portugees. Zo had Lhamo haar centjes weer binnen! Natuurlijk heb ik ook nog wat gekocht… Het afscheid nemen van haar was moeilijk en emotioneel, ze heeft me echt in mijn hart geraakt. Maaike en ik kregen nog een armbandje cadeau en ook kregen we een Tibetaans wit sjaaltje om onze nek. Ik heb haar nog meerdere keren een knuffel gegeven en toen ben ik huilend weggelopen en heb ik een huilende Lhamo achtergelaten. Maybe we meet again my friend… In de middag hebben Maaike en ik nog een bootje gehuurd en zijn we zelf het meer overgestoken om een uur een berg op te wandelen om de World Peace Pagoda te bezoeken. We waren zo lui geworden van afgelopen dagen, hadden echt het idee dat we niks anders deden dat vreten en zuipen. Dus we moesten weer even actief worden! Vooral in het bootje was erg leuk :)

Terug in Kathmandu
Eenmaal in Kathmandu kom je iedereen weer tegen van de trekking en hebben we nog 2 mooie stapavonden gehad met onze lieve vrienden! Ook heb ik het asiel nog bezocht en de donatie overhandigd die ik had verzameld van de lieve mensen van de Tibet reis. Het ging al beter met het stiertje Nandi, de wond zag er beter uit al is zijn botbreuk niet helemaal netjes aan elkaar gegroeid. Met de zieke koe Nimamo was de toestand niet heel veel anders en Malika belde me de volgende dag in tranen op dat ze was overleden. Vanwege deze tragedie gingen de operaties die we afgelopen donderdag hadden gepland niet door helaas… En verder is het deze week Tihar festival in Nepal en op de tweede dag worden de honden geëerd, ze krijgen een bloemkrans en een tika en lekkers te eten. Ik heb de zwerfhonden in de straat nog nooit zo gelukkig gezien! En voor de rest ben ik dagen achter de computer bezig geweest om alles af te krijgen voordat ik het klooster inga. Hopelijk hebben jullie nu genoeg leesvoer voor een maandje!!

Ik heb heel veel zin in mijn tijd in het klooster, ben benieuwd wat ik allemaal ga meemaken en leren. Maar vind het ook wel spannend en een maand is wel lang… To be continued….

Veel liefs,

Carmen