Ecuador - de eerste maanden op de Galapagos

Hola lieve vrienden en familie,

Na enkele maanden op de Galapagos werd het dan toch echt tijd voor een blog! Ik ben ondertussen redelijk gesetteld en begin een leven op te bouwen hier. Maak je over mij dus geen zorgen, ik heb het hier goed!

Aankomst
Vanaf het vliegveld stap je in de bus om over het eiland Baltra te rijden, er is hier niet veel meer te zien dan droge dorre grond. Je moet met een pondje het water over om naar Isla Santa Cruz te gaan en daar bij het pondje lag de eerste zeeleeuw me al op te wachten! Wauw wat gaaf! Na een kort overtochtje stapte ik in een taxi en wat er toen gebeurde verraste zowel mij als de taxichauffeur… Het begon als een gek te regenen en de weg raakte overstroomt, boomstammen vlogen langs ons heen en het net nieuw aangelegde fietspad werd totaal weggevaagd. Gelukkig regende het alleen in de ‘highlands’ en eenmaal aangekomen in de kustplek Puerto Ayora klaarde de lucht op en scheen de zon weer volop! Ik werd bij de kliniek afgezet en daar stond Jochem met de eerste groep vrijwilligers me op te wachten. Na mijn spullen in mijn appartementje te hebben gezet, kon ik dan ook meteen aan de slag, aangezien het een normale werkdag was. Het was in het begin natuurlijk even wennen… Ik moest opeens in het Spaans met cliënten communiceren over veterinaire zaken, ik moest de leiding nemen over de groep vrijwilligers en ik moest mijn weg vinden in de kliniek. Gelukkig was Jochem er de eerste weken en verliep de overgang erg soepel. Ik heb meteen maar de inventarisatie gedaan, zo wist ik precies wat we allemaal in huis hadden en waar het stond. De vorige dierenarts had er nogal een puinhoop van gemaakt, overal vond ik wel wat en het meeste zat in vuilniszakken verpakt. Ik heb dus afsluitbare plastic boxen gekocht en alles netjes opgeborgen nu. Hahaha meteen even mijn stempel hier gedrukt ;)

Santa Cruz - Puerto Ayora
Santa Cruz is na Isabela het op een na grootste eiland van de Galapagoseilanden met een oppervlakte van 986 km². Het hoogste punt op het eiland is 864 meter en het is een slapende vulkaan. De hoofdplaats van het eiland is Puerto Ayora, de grootste plaats van de Galapagos. Het is het belangrijkste eiland voor het toerisme en langs de boulevard bevinden zich dan ook vele restaurantjes. Puerto Ayora is eigenlijk best klein, het voelt een beetje aan als een dorp. Als ik hier op straat loop, word ik altijd wel herkend en dat heeft zijn charme. Bij de lokale vismarkt liggen misvormde pelikanen en luie zeeleeuwen op een stukje vis te wachten, er is een prachtig strand genaamd Tortuga Bay waar je nog van de ongerepte natuur kunt genieten en naast de zeeleguanen ligt te zonnen en bij de pier kun je ’s avonds baby haaien zien zwemmen. Omdat het een eiland is en alles geïmporteerd moet worden, is natuurlijk alles best prijzig… Zo kost een pot pindakaas $15,- en een blikje kokosmelk $5,-. Boodschappen doen we dan ook zoveel mogelijk op de lokale dinsdag- en zaterdagmarkt.

Dagelijkse gang van zaken
De kliniek gaat in de ochtend open om 07.30 en dan komen de operatie patiënten van die dag binnen. Mensen moeten er een afspraak voor maken, of ze ook op komen dagen is maar de vraag… En op tijd komen, daar hebben ze hier helemaal nooit van gehoord! Ook kunnen mensen in de ochtend met hun dieren binnen komen lopen. Tussen 11.00-11.30 worden de operatie patiënten weer opgehaald en dan gaan we dicht voor een lang pauze. Michelle, een vrijwilligster die 1 jaar hier blijft en het educatieproject opzet, kookt meestal lunch voor iedereen en daarna kan iedereen doen waar hij zin in heeft. We gaan pas om 16.00 weer open, dus alle tijd om naar het strand te gaan, de schildpadden en lavatunnels in de highlands te bezoeken, te gaan zwemmen bij ‘Las Grietas’ (een kloof tussen twee lavamuren met een mix van zoet en zout water) of om gewoon een welverdiende siësta te houden. Van 16.00 tot 19.30 zijn we dan weer open voor inloop patiënten, op het eind van de dag word er gepoetst en dan is de werkdag afgerond. De vrijwilligers hebben hun slaapkamer boven de kliniek en ook is daar een keuken. We leggen elke week geld in samen en doen daar de boodschappen van en dan koken we in de avond om de beurt. Als je hier uit eten gaat bent je al gauw $10,- kwijt voor een diner! Ze hebben tussen de middag lunch menus’s voor $4,- en dat bestaat dan uit een soep, een hoofdgerecht bestaande uit rijst, bonen en keuze tussen vis of vlees en je krijgt een sapje. Geen geld zou je zeggen, maar dat kun je natuurlijk niet elke dag doen!

Vrijwilligers
Een nieuwe dimensie aan mijn baan als dierenarts, is dat ik hier de vrijwilligers moet begeleiden en als het ware de baas ben van de kliniek. Nu komen de vrijwilligers in allerlei soorten en maten. We krijgen studenten en dierenartsen over de vloer, maar hun titel wil niet perse iets zeggen over hun kwaliteiten. Zo heb ik al knettergekke dierenartsen gehad en er zelfs 1 weggestuurd omdat ze de gehele sfeer in de kliniek verziekte. En sommige studenten zijn echt super goed, gemotiveerd en weten soms meer dan de dierenartsen. Ik moet duidelijk mijn weg hierin vinden en het is een goede leerschool. Ik wil niet te streng zijn en allerlei regels voorleggen, maar er moet ook wel gewerkt worden en normaal in teamverband met elkaar worden omgegaan. Een flinke uitdaging dus! Verder komen de studenten hier echt om hun praktische vaardigheden te oefenen en ik moet ze dan ook echt een soort van opleiden hierin.

Operaties
Een andere flinke uitdaging is dat ik hier met medische problemen geconfronteerd word, waar we in Nederland een mooie oplossing voor hebben, maar waar we hier wat rigoureuzere keuzes moeten maken. Zo zou je in Nederland een hond met een breuk van zijn bovenbeen in een mooie externe fixatie zetten zodat de breuk kan helen. Tsja dat hebben we hier niet… Dus hier wordt het pootje geamputeerd! Maar dat had ik zelf nog nooit gedaan, ieks!!! Beetje in boeken lezen en op het internet zoeken, geloven in mijn eigen kunnen en het maar gewoon doen. Tot nu toe heb ik al heel wat af geamputeerd! Twee achterpoten, een voorpoot, een teen, een oor, een staart en heb zelfs een penisamputatie gedaan bij een kat. Als je de patiënten dan terug ziet en je ziet dat het goed met ze gaat, dan geeft dat zo’n voldoening. Jullie hebben misschien Laika wel voorbij zien komen op Facebook, het aangereden Pitbull pupje met een open botbreuk van haar voorpoot. Na een succesvolle pootamputatie verbleef ze hier enkele dagen in de kliniek en ik hielp haar dan ook om te leren lopen en haar evenwicht te vinden. Op een gegeven moment lagen we samen op de vloer, ze kroop dicht tegen me aan en gaf me voorzichtig een lik op mijn wang. Een traan rolde vervolgens over die wang heen… En dit is nu precies waarom ik dierenarts ben geworden!

Sterilisatie project op San Christobal
Een ander mooi onderdeel van deze baan is dat er sterilisatie projecten op andere eilanden worden georganiseerd en dat ik dan mee mag! Samen met het ABG (het ministerie hier) wordt zo’n project opgezet en ik heb dan ook al het voorrecht gehad om mee te mogen naar San Christobal. Hier werkte ik samen met twee dierenartsen van het ABG, Rita en Lisette. Vooral met Rita had ik een klik, al is het nogal een introvert persoon en was het eerste contact wat stroef. Maar na een week intensief te hebben samengewerkt, was de basis voor een vriendschap gelegd. Ik vond het doen van zo’n project geweldig!!! In een week tijd hebben we aan de lopende band wel 87 dieren gecastreerd. Het was met tijden vermoeiend, maar zo de moeite waard. Na van maandag t/m vrijdag aan het project te hebben gewerkt, besloot ik om ook het weekend op San Christobal te blijven. Ze hebben daar een strand en elke avond komt de gehele zeeleeuwen kolonie daar om zich op te maken voor de nacht. In grote getale komen ze uit de zee en klauteren ze het strand op onder luid gebrul. Het is fantastisch om te zien! Ik ben op de uithoek van het strand gaan zitten en er kwam zelfs een klein zeeleeuwtje mijn kant op gewaggeld en begon aan me te snuffelen! Super schattig!!! Ik ben daarnaast gaan duiken bij Kicker Rock en ondanks dat het zicht slecht was die dag, heb ik toch mooi een paar hamerhaaien en manta’s gezien! Verder heb ik heerlijk gesnorkeld en aan het strand gelegen en kon ik even uitrusten voordat mijn normale werkweek op Santa Cruz weer begon.

René en Mayra
In het huis aangrenzend aan de kliniek wonen René en Mayra. René komt uit Zwitserland en na jarenlang in de hotel business te hebben gewerkt, is hij verliefd geworden op de Galapagos en besloot hij hier een organisatie op te zetten, Nova Galapagos. Mayra is Ecuadoriaans en zijn business partner en ondanks dat ze samen een huis, 3 honden en 6 katten delen, hebben ze geen liefdesrelatie. Ze regelen voor onze vrijwilligers al het papierwerk en alle aanvragen. En daar ben ik ze heel dankbaar voor! Ondertussen zijn het vrienden van me geworden en ik kan zomaar even binnenvallen om mijn hart te luchten of om advies te vragen. Ook organiseren we om de paar weken een ‘patacones avond’, de vrijwilligers maken dan in de keuken van Mayra zelf de patacones (gefrituurde, platgeslagen stukken groene bakbanaan) en vergezeld met een paar biertjes worden die heerlijk opgepeuzeld en hebben we een gezellige ontspannen avond met z’n allen!

Opbouwen van een leven hier
Aangezien de vrijwilligers komen en gaan, er leuke tussen zitten en wat minder leuke, besloot ik al gauw dat ik hier mijn eigen leven wilde opbouwen en vrienden wilde worden met de locals. Nou heb je zo aanspraak van een gladde Latino, maar daar zit ik natuurlijk niet op te wachten hahaha! Mijn eerste vriend heb ik gevonden in Jaime, hij heeft een hotel met een zwembad en dat was eigenlijk de eerste motivatie voor de vriendschap. Ik liep al enkele weken langs zijn hotel en bedacht me dat het toch wel handig zou zijn als ik zo af en toe, eventueel samen met de vrijwilligers, een verkoelende duik kon nemen in zijn zwembad. Op een dag ben ik dus gewoon maar binnengelopen, heb mezelf voorgesteld en brutaal als ik ben gevraagd of het mogelijk was of af en toe gebruik te maken van zijn zwembad. Hij ging akkoord! Wat me echter meteen opviel was dat er een hele fijne energie in zijn hotel hangt en hij had ook iets rustigs en kalmerends om hem heen hangen. Afgelopen maanden zijn we goede vrienden geworden, hij neemt mij en de vrijwilligers mee op gratis kajak tripjes, we mogen gebruik maken van zijn zwembad en ik ga af en toe gewoon bij hem langs om bij te kletsen of we gaan samen lunchen. Aangezien hij naast hoteleigenaar ook nog gids is, mocht ik ook gratis mee op een dagtrip naar Floreana. We hebben hier gesnorkeld en ik werd vergezeld door zeeschildpadden en zelfs een zeeleeuw! En in de middag hebben we de schildpadden een bezoekje gebracht. Ook hebben we hier op Santa Cruz naar het hoogste punt gehiked, waar we een mooi uitzicht hadden over het gehele eiland.

In Rita heb ik ook een goede vriendin gevonden. Tijdens ons project op San Christobal vroeg ik wat zij deed in haar vrije tijd en ze speelt zaalvoetbal. Ik reageerde meteen enthousiast, want ik wilde heel graag hier gaan voetballen! Dat is een perfecte manier om mensen te leren kennen en me te kunnen ontspannen. Zij was ook meteen enthousiast en nodigde me uit om mee te doen in het ABG team. Dus daar heb ik nu enkele wedstrijden mee gespeeld en via via ben ik ook in een team beland om op het veld te spelen. Daar heb ik nu 2 wedstrijden mee gespeeld en er zitten zeker wat leuke meiden in dat team. Dus er zit vooruitgang in mijn sociale leven hier ;)

Mijn verjaardag
Jaja ik was onlangs jarig en ben flink in de watten gelegd hier door Michelle en een Poolse dierenarts genaamd Mila. Zo was het volgens Michelle de hele week voorafgaand aan mijn verjaardag mijn ‘birthday week’ en werden mijn favoriete gerechten voor me op tafel gezet en mocht ik bijvoorbeeld niet afwassen. Op vrijdagavond zijn we met een zelfgebakken bananenbrood en wat pakken wijn, mijn verjaardag gaan inluiden samen met Jaime in zijn hotel. Op mijn verjaardag zelf heb ik in de ochtend even heerlijk liggen bijkletsen en gieberen met mama en Raquel, heb ik me ’s middags in het zweet gewerkt tijdens een voetbalwedstrijd en daarna werd mijn verjaardag gevierd in het hotel van Jaime. Michelle en Mila zorgden voor het eten en ze hadden van alles gemaakt; van geroosterde groenten en knoflook-aardappelen op de bbq, tot pesto-broodjes en verschillende dipjes. En als klap op de vuurpijl had Jaime een super grote chocoladetaart gemaakt! Het was flink smullen! Van Michelle en Mila kreeg ik een doosje met zelfgebakken koekjes en ze hadden een knuffel gekocht, waar ze de door mij geamputeerde ledematen hadden vervangen door ledematen van een andere knuffel. Het is duidelijk welke indruk ik hier achterlaat haha! Al met al heb ik een hele fijne verjaardag gehad en door al jullie lieve berichtjes me ook heel erg jarig gevoeld! Dank jullie wel daarvoor :D

Veel liefs, Carmen